Mijn dierbare broeders en zusters,
Ik ben thuis en dit klinkt zo leuk voor mijn jaren. Sinds woensdag ben ik er weer bij
mijn familie en dat is een absoluut wonder. God heeft een wonder voor mij gedaan en daar ben ik voor
ooit dankbaar. Sinds ik thuiskwam, heb ik Hem vele malen bedankt, honderden keren
keer. En dat zal ik de rest van mijn leven blijven doen. De zondag vóór het proces heb ik gebeden
meer dan 1000 keer en vroeg de Heer om een wonder. En Hij deed het. Prijs zijn Naam.
De proef was maandag om 12.00 uur en een goede lager kon niet komen helpen. I
was wanhopig. Dit was een goede man en ik had goede hoop dat hij een goede man zou worden
toespraak en ik zou worden vrijgelaten. Maar hij kon niet komen. Ondanks dat heeft God vrijgelaten
ik en ik hadden daar helemaal geen hoop op. Ik kwam van de keurmeester en begon aan 4 pijnlijke uren
wachten op het vonnis. En ik vroeg mezelf af of ik deze keer meer of minder vertrouwen had. Natuurlijk ik
Ik vermeed mijn vraag te beantwoorden, omdat dat geen goed antwoord zou zijn. Mijn geloof was
heel erg laag.
Voordat ik in een situatie als deze terechtkwam, had ik een heel goed beeld van mezelf. Ik
dacht dat ik sterk was en dat ik geloof had, misschien geen groot geloof, maar in ieder geval gemiddeld. En
ik dacht dat als er beproevingen zouden zijn, ik niet zou vallen. Ik dacht dat ik wat stormen of problemen aankon en zelfs dat als het moeilijk zou zijn, ik het zou redden. Ik had het zo mis. Ik
had het vreselijk mis en dat wist ik niet. Op 16 juni, de dag dat ik werd gearresteerd, dacht ik
dat ik gek zou worden. Ik viel te snel en te hard. Binnen een paar uur was ik vol
wanhoop, vol angst en had ik helemaal geen geloof. En ik kon dit niet geloven over mezelf. Ik herkende mezelf niet en ik vroeg me af hoe laag mijn geloof was. Ik probeerde op te staan
en mezelf op te trekken en kracht te krijgen, maar alles was tevergeefs. Er was niets voor mij om te doen
of te redeneren of te onthouden om mezelf op te tillen. Ik zat in mijn diepste put.
De eerste 2 weken waren de ergste ooit. Ik dacht niet dat ik het zou overleven en
levend zou worden.
Het meest interessante was dat ik me helemaal geen enkel lied zou herinneren. Ik dacht dat een
lied uit de kerk me wat kracht zou geven. Ik deed mijn best en ik draaide mijn hoofd op
alle mogelijke manieren om me minstens één lied uit de kerk te herinneren. Ik zei tegen mezelf: als ik me de
eerste regel kon herinneren, zou ik me vast nog wel wat meer herinneren. Niet het hele lied, maar
minstens een paar. Ik kon me helemaal geen enkele regel herinneren. Geen enkele. Ik probeerde me Bijbelverzen te herinneren.
De enige die ik me kon herinneren was Johannes 3:16. Ik probeerde me een paar andere mooie
verzen te herinneren, maar dat lukte niet. Ik probeerde me een paar gelijkenissen te herinneren die de Heer had gezegd. Er kwam helemaal geen gelijkenis
in me op. Dat bracht me tot de logische conclusie: ik verlies langzaam mijn
geheugen en heel binnenkort zal ik mijn familie en wie ik ben vergeten. Als ik me geen liederen,
en verzen en gelijkenissen kan herinneren, zal ik heel binnenkort belangrijkere dingen vergeten.
Genezing kwam door de gesprekken die ik met Alina had. Na een paar dagen kon ik met haar praten
en dat hielp me enorm. Langzaam maar zeker herinnerde ze me liederen en verzen
en vooral verzen van geloof en langzaam kwamen ze in me op. Maar ze waren allemaal leeg
in mijn hoofd. Ik probeerde kracht te halen uit Psalm 23 of Onze hemelse Vader, of Romeinen 8:28.
Maar niets resoneerde in mijn hart. Ik bleef ze maar herhalen en er was
geen verbetering. Dat was niet wat ik verwachtte en ik wist niet hoe dat zelfs
mogelijk was. Het was het Woord van God en het zou me moeten raken en veranderen.
Mijn schoondochter zei dat ik Psalm 41 moest lezen. En ik zag mezelf erin. Dus ik nam
die Psalm voor me en nam hem vers voor vers om voor me te bidden. En het werkte. Ik vond later
mooiere Psalmen die bij mijn situatie zouden passen en die me zouden opbeuren. De Bijbel was een fijn
hulpmiddel om mijn geest in orde te houden.
Vaak kwam er angst en viel me aan. Dan rende ik zo snel als ik kon naar de Bijbel en begon hoofdstuk na hoofdstuk te lezen tot de angst weg was. En het
werkte. Ik deed dat vaak en uiteindelijk kwam die geest van angst niet meer bij me op. Mijn vrouw
zei dat ik de Bijbel moest lezen en dan zou het kwaad het Woord horen en wegrennen. En dat deden ze. Dat was een mooie overwinning voor me. Ik had de juiste oplossing voor een groot probleem. Dat was
geweldig.
Ik wou dat ik je kon vertellen dat mijn geloof uiteindelijk in orde was. Ik wou dat ik je kon vertellen dat
ik in de laatste dagen sterk en beter was en dat ik mijn voeten op de Rots had, maar ik zou liegen.
Tot mijn laatste dag daar was ik zwak en angstig en was mijn geloof wet. Maar ik weet dat als ik er nu nog steeds zou zijn, ik lager en zwakker zou zijn. Zo voelde ik me in mijn hart.
Een enorme bemoediging voor me zou zijn om erachter te komen dat veel mensen en veel
kerken voor me zouden bidden. Dat was als vers water voor mijn ziel. Ik verlangde naar dit soort
nieuws. Ik vond veel troost in families die met mijn vrouw gingen bidden en haar
opzochten en met haar huilden. Dat was zo fijn voor mij. Ik weet dat die mensen Mattheüs
25:36 vervulden. Dat was een hoogtepunt van mijn verblijf in de gevangenis
Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie gebeden. Dat waardeer ik enorm. Vooral om te
weten dat iemand van ver weg die mij nog nooit heeft ontmoet, voor mij bidt. Dat is
soms heel erg bijzonder. Er waren er die ons een geschenk stuurden. Dat is zo’n hulp.
In de eerste 2 weken had Alina helemaal geen geld. Ze moest een paar dingen uit het huis verkopen
om wat geld te krijgen om eten te kopen en rekeningen te betalen. Ze vertelde me dat pas 2 dagen geleden,
toen ik vrij was. Maar als ze me dat zou vertellen terwijl ik in de gevangenis zat, zou dat me echt pijn doen.
Blijf alsjeblieft voor ons bidden. Er is een lange strijd die minstens 2 of 3
jaar zal duren. En de strijd is groot en ze zijn bereid alles te doen om te winnen. We hebben gebeden nodig en we hebben mensen nodig die beseffen hoe belangrijk gebed is.
“Uw vijand, de duivel, sluipt rond als een brullende leeuw op zoek naar iemand om
te verslinden.” God en alleen God kan ons beschermen. We kunnen de wereld niet om hulp vragen
omdat ze het niet begrijpen, alleen het Lichaam van Christus begrijpt wat er
aan de hand is.
God zegene jullie allemaal:
Cristi en Alina
